Dzień czwarty: Prawie jak pustynia (350 km)

Tytuł tego etapu to cytat z policjanta, który zatrzymał się wraz z partnerem motocyklem, żeby wyjaśnić mi, że pomysł biwakowania na skraju jezdni jest głupi. Wyjaśniłem mu, że tylko uzupełniam wodę w bidonie, ale on postanowił wypytać dokąd jadę. Gdy usłyszał o Santiago zaczął z troską wyjaśniać, żebym zatrzymał się 2 km dalej w przydrożnej restauracji, odcinek, którym jadę jest prawie jak pustynia. Nie skorzystałem z rady, a niestety kolejnych 100 km potwierdziły jego słowa.
Wyjazd z Fraga na zachód to godzinna wspinaczka, do zrobienia jest 300 m na odcinku kilku kilometrów. Potem jest już dużo bardziej płasko, skoro na dalszych 120 km było już ledwie 450 m w górę i bardzo dużo okazji do długich zjazdów. Droga N-II była moim zdaniem wygodna do kręcenia, szerokie pobocze i gładki asfalt idealnie nadawały się do wykręcenia kilometrów. Ruch tirów co prawda ogromny, ale ich huk zaczął mi przeszkadzać dopiero pod koniec etapu. Trzeba też uważać, żeby nie najechać zalegającego pobocze drobnego złomu, ale nie sprawia to wielkiej trudności.
Koszmarem za to okazało się słońce. Dziś i tak miała być rekordowo wysoka temperatura i pewnie była, ale większym utrapieniem jest absolutny brak cienia na przestrzeni dziesiątków kilometrów. Pierwszy cień znalazłem dopiero po 30 km na parkingu przy “Studni Galicyjskiej”, miał kamienne ławeczki w cieniu, a w kranie wodę.
Woda była dziś największym wyzwaniem. Nie dość, że trzeba ją taszczyć że sobą, to tu trzeba jej taszczyć znacznie więcej. Ruszyłem z zapasem 7 litrów i dodatkowo 1,5 l soku pomarańczowego. Po drodze dokupiłem jeszcze 1,5 l wody, puszkę Coca Coli 0,33 i Ice Tee 0,5 l. Dowiozłem tylko 1,5 litra, a to znaczy że wypiłem około 8 litrów wody. Wody ze studni użyłem do polewania się, i temu pewnie tylko zawdzięczam brak udaru.
Poza dużo ilością wody problemem jest jej temperatura. Kiedy powietrze ma około 40 stopni Celsjusza, a asfalt pewnie drugie tyle, to woda w sakwach szybko się nagrzewa, a w bidonie prawie gotuje. Picie gorącej wody w taki upał jest obrzydliwe, a polewanie się nią parzy plecy. Ale po chwili przynosi ulgę i pewnie ratuje życie.
Jak już wspomniałem N-II prowadzi do samej Saragossy. Krajobraz bardzo przypomina pustynię. Żeby złapać chwilę oddechu w cieniu skazany byłem na zatrzymywanie się pod wiaduktami, a raz schowałem się za tirem, bo nie było lepszej okazji.
Ruszyłem z Fraga tuż przed południem, przez co do Saragossy dotarłem o zmroku. Ścieżkami rowerowymi przejechałem przez miasto, by na moście nad Ebrem zobaczyć zachód słońca na tle wież Basilica del Pilar.
Nocuję na kempingu Ciudad de Zaragoza - ważna uwaga: wjazd na kemping jest od strony Calle de San Juan Bautista de la Salle. Mapy Google zaprowadziły mnie do zamkniętej na cztery spusty bramy po przeciwnej stronie ogromnego terenu, przez co o mały włos nie spóźniłem się do recepcji, którą zamykają o 22-ej. O dziwo bar był już zamknięty, mimo wielu osób na kempingu. Dominują samochodziarze, namiotów jest niewiele.
Pół godziny pod prysznicem, z czego sporo pod zimnym (z wyboru, nie z braku ciepłej wody) i oczekiwanie na ochłodzenie się powietrza. Nastąpiło ono około trzeciej nad ranem, a próbując bezskutecznie zasnąć postanowiłem zdać tę relację.
Próbuję dalej.
Dobranoc.

PS. Sprawdziłem. Dwukrotne posmarowanie się kremem z filtrem 50 nie działa jak posmarowanie się setką ;-)
PS2. Tak naprawdę to nie była "prawie" pustynia tylko prawdziwa pustynia Monegros.
PS3. Przebieg trasy w serwisie bikemap.net.

Zdjęcia (6)

Komentarze (0)